Hoogbegaafdheid: De mensheid ontwaakt tot haar potentieel

Het valt me de laatste tijd op dat in bijna ieder gezin dat ik tegenkom wel iemand bezig is met de (mogelijke) hoogbegaafdheid van zijn of haar kinderen of van zichzelf.

Ook ik ben zo'n iemand, geef ik eerlijk toe... Hoewel ik het liefst graag met veel andere dingen bezig ben. Ik ben aardig wat uurtjes van het thema hoogbegaafdheid in de ban geweest. Echter, vandaag de dag ben ik vaker met hele andere dingen bezig en kom ik op aardig wat plekken waar ik heel wat verschillende mensen ontmoet. Van tokkie tot yup (om het maar even met knipoog te benoemen) - ik hoor steeds weer dit thema klinken. Het viel me een paar jaar terug al op, maar nu nog veel meer.

En daardoor vraag ik mij natuurlijk af: 'Wáár komt dit door?'

Komt het door de plek waar ik woon? Door Leiden? Omdat het een stad is met universiteit, hogeschool en veel hoogopgeleide inwoners waarvan de kinderen dan weer hun intelligentie zouden hebben geërfd? Maar lang niet alle (vermoedelijke) hb’ers zijn hoogopgeleid en de kinderen hebben lang niet allemaal hoogopgeleide ouders… En als ik in het oosten van het land ben, dan merk ik precies hetzelfde - of het nou in een stad of op het platteland is...

Komt het doordat ik er zelf gewoon veel mee bezig ben geweest? Komt het omdat ik het een interessant onderwerp vind en er graag iets nieuws over ontdek? Is het zoiets als het Baander-Meinhof-fenomeen: dat je net iets nieuws hebt geleerd en het ineens overal tegenkomt, of dat je zwanger wilt raken en dan ineens overal zwangeren ziet..?

Of is het iets anders?

Hoewel we neigen het Baander-Meinhof-fenomeen als oorzaak te bestempelen, blijf ikzelf toch echt wel vermoeden dat het iets anders is...

Het is ook echt niet zo dat ik degene ben die er steeds maar weer over begint (sommige bekenden zullen bij deze opmerking meteen van 'wel!' knikken, maar dat was een paar jaar terug... ;-) ). Vaker ben ik eerder blij als ik eens een tijd lang NIET met het onderwerp bezig ben.

Het is wel zo dat ik zelf een welp van 8 heb voor wie ik als tijgerin in de bres spring zodra het op school weer eens niet lekker loopt. Daarbij praat ik ook wel eens met anderen over onze kinderen. Gewoon, omdat dat bij de levensfase hoort waarin we zitten.

Er is natuurlijk de afgelopen jaren ook vrij veel onderzoek en informatie over hoogbegaafdheid naar voren gekomen. Van wat het nu precies wél en níet is... (daar valt hier meer over te lezen op deze site). Er zijn ook steeds meer mensen op het podium gaan staan om ervoor te zorgen dat hoogbegaafdheid uit de taboesfeer komt, dat hb-kinderen sneller worden gesignaleerd en de juiste (school)begeleiding krijgen, dat hb-gelijken elkaar kunnen ontmoeten en dat mensen die net van hun hoogbegaafdheid afweten ondersteund en gecoacht kunnen worden of bij kunnen komen van de shock. In de (sociale) media wordt er ontzettend veel aandacht aan besteed. En, last but not least, heb je natuurlijk nog de mond-tot-mondreclame die vaak nog het meest doet; mensen herkennen dingen bij elkaar en gaan dan denken dat de hoogbegaafdheid misschien ook op hun van toepassing is. Daardoor gaat die ander er ook mee bezig zijn. En zo hangt er steeds meer energie van dit thema in de psychische cloud der mensheid.

En ja, ook ik vind het dus nog steeds een fascinerend onderwerp, want anders zou ik deze blog niet typen! Ik blijf me fascineren over intelligentie, bewustzijn en het menselijk potentieel... Maar wat zit dáár dan weer achter?

Daar zit in elk geval achter dat ik 'hoe we als mensen allemaal weer dáár tegenaan kijken' misschien nog veel interessanter vind. Vooral nu we in 'the dawn of AI' zitten en er toch nog allerlei schapen rondlopen die denken dat we als mens mislukt zijn en toch echt wel (deels) vervangen of verbeterd moeten worden met allerlei tech (zoals nanochips, robots, gentherapie en fillers)...

Dat gezegd hebbende, stel ik dus wederom de vraag: Wát is er in de diepte gaande?

Als er in bijna elk gezin dat ik ontmoet minstens 1 (vermoedelijke) hb’er zit, dan komen de statistieken toch nóóit overeen met die ca. 2% in de normaalverdeling die we 'hoogbegaafd' noemen? Klopt de x-as op de normaalverdeling nog wel?

Of anders gesteld: Klopt de normering van de intelligentie-onderzoeken nog wel? (ik weet van het IHBV dat men die binnenkort wil bijstellen). Moet de 130-grens niet naar de 145-grens o.i.d. verschoven worden als blijkt dat het gemiddeld iq van de bevolking stijgt? Hoe vaak worden de normeringen eigenlijk bijgesteld bij elke leeftijd? Of moeten we het misschien nog eventjes zo laten als blijkt dat het gemiddeld iq straks weer daalt omdat we ChatGPT alles laten doen..?

Zijn we niet als mensen gewoon allemaal massaal aan het transformeren? Gaat het eigenlijk wel over iq en hoogbegaafdheid? Of gaat het over iets anders? Is deze episode over 'iq en hoogbegaafdheid' eigenlijk misschien niet een verkapping voor een onderliggende ontwikkeling?

Ik bespeur al een hele lange tijd een diepere tendens (maar het lukt me nu pas beter om die te verwoorden): Zijn we niet gewoon met z’n allen bezig om dieper bij onze oorspronkelijke kern en potentieel te komen? Willen we ons niet allemaal mentaal zo vrij mogelijk voelen, zodat we vanuit die breinstaat pas echt de intelligentie optimaal kunnen laten stromen, waardoor we onze gaven efficiënter kunnen omzetten in de praktijk? Willen we niet allemaal diep van binnen zoveel mogelijk ons echte potentieel leven? Ons gewoon vrij voelen met de gewaarwording dat alles nog mogelijk is en dat de beste versie van onszelf oneindig staat te shinen... welke uitdagingen we verder ook nog mogen meemaken in ons leven?

Hoe lang is ons wel niet verteld dat we allemaal helemaal niet zo bijzonder zijn? Hoe lang hebben we wel niet massaal (te veel) naar ontmoedigende boodschappen, beperkende gedachten en onze eigen teleurstellende ervaringen geluisterd?

De weg naar erkenning in hoogbegaafdheid lijkt voor sommigen op dit gebied een doorbraak te zijn. Vooral als je een officieel papiertje te pakken hebt waarop een mindblowing iq-uitslag prijkt, dan kun je daar al die mensen die jouw anders dreigen te vertellen dat je helemaal niet zo geweldig bent, mee verslaan... Je hebt dan een bevestiging van buitenaf te pakken en het gevoel van waardering voor jezelf lijkt daarmee dan eindelijk pas het begin te zijn van die heimelijk naar verlangde mentale vrijheid. Een ticket voor de toegang in jezelf. Zoiets...

Gelukkig hebben niet alle mensen dat externe ticket nodig om zichzelf te zien en die onuitspreekbare mentale vrijheid te voelen vanwaaruit iets als hoogbegaafdheid tot bloei kan komen. Voor mij zijn dat altijd de beste inspiratiebronnen geweest.

De wens voor de komende generatie

We wensen onze kinderen doorgaans meer succes toe dan we zelf gehad hebben. We wensen dat ze (nog meer dan dat het ons gelukt is) daadwerkelijk hun potentieel zullen leven (wat de scores op een iq-test ook moge zijn). We wensen dat ze zullen shinen. We wensen dat de mensheid haar potentieel leeft en zich daardoor in de basis gelukkig en overvloedig voelt. En wel vanuit het hart, zodat het voor goede en gezonde daden gebruikt wordt. We willen onze kinderen zien stralen. Als het kind in zichzelf floreert, dan heelt dat ook een stukje van jezelf en de lijn achter je (voor zover er iets of iemand om heling vroeg natuurlijk...) en is de kans groter dat het in de praktijk (voor zijn gevoel) ook zal floreren.

Ik hoop zelf in elk geval van harte dat de mens zal inzien hoe geweldig ze (al) is en niet denkt dat ze 'gemaakt' moet worden met tech, omdat de biologische natuur ons gefaald zou hebben. Er zit een raadsel met zekere oneindigheid in ons DNA dat niet na te maken is. En een ontdekking dat je hoogbegaafd bent, is een van de vele manieren om te (her)ontdekken dat je buitengewoon geweldig bent (de trigger tot die realisatie kan zowel van binnenuit of buitenaf komen).

Bij mij is er van begins af aan gelukkig altijd wel een klein lichtje blijven branden dat een stukje van die verbazingwekkende kracht bleef belichten, ook al ben ik op andere niveaus soms het geloof in mezelf verloren (om hele realistische, praktische redenen, maar ook vanuit waanredenen die voortkwamen uit pijn). Ik ben dat stukje nooit vergeten en het heeft me (samen met de liefde van anderen die ik heb mogen ontvangen) door heel wat moeilijkheden heen gesleept. Ik geloof dat, wanneer we niet onder invloed zijn van de grootste vormen van mindfuck uit deze wereld, we zonder problemen in contact kunnen zijn en blijven met die verbazingwekkende kracht.

En we hebben hem nodig in tijden dat er steeds vaker van ons verwacht wordt ons te verantwoorden of te verbeteren voor dingen buiten onszelf - of ons nu dienen of niet.