Hoe komen we tot een goed herstel?

Anderhalve week geleden postte ik op mijn homepage een gedicht. Ik zat vol met inspiratie na een leuke workshopavond hier in de stad, waar ik spontaan een kunstwerk heb gemaakt die in één klap naar mijn wens was. Het was een avond vol flow met leuke mensen en waar plotsklaps dus twee rake creaties uit zijn voortgekomen.

En wanneer zoiets gebeurt, dan heb je mij echt helemaal in mijn element!

Het heeft me niet alleen een enorme energieboost gegeven, maar mij an sich ook weer volledig teruggebracht naar het thema 'herstel'. Want deze ervaring bleek ontzettend goed voor mijn herstel. Ik heb me in de 1,5 week daarna zeker lichamelijk en psychisch weer een stuk beter gevoeld dan in de periode daarvoor. Het maakte me weer even duidelijk dat DAT nu hetgene is waar ik vooral mee bezig mag zijn. Het is nodig... Soms gaat het leven weer zo snel, dat ook het herstel weer dreigt ondergesneeuwd te raken en dat is nou juist niet wat handig als je te maken hebt met een echt grote vorm van herstel.

Waar ik voorheen op het gebied van herstel vooral bezig was met de verwerking van trauma's uit de jeugdtijd, schaduwwerk, het dealen met autisme, ADHD en hoogbegaafdheid, ben ik nu daarbovenop ook nog bezig met het herstellen van de behandelingen van kanker en alle veranderingen in de relatie met mijn partner.

Het thema 'herstel' blijft me dus achtervolgen ;-) en daarom nemen we al het nieuwe gewoon mee in het herstelproces...

In deze blog zal ik, naast het nieuwe gedicht hieronder, wat meer delen over hoe mijn fysieke en mentale herstel verloopt. Het kunstwerk dat ik tijdens de workshop heb gemaakt (wat over neurodiversiteit gaat) zal ik in mijn volgende blog bespreken.

Als bij een boom 

die sterk en veerkrachtig staat

reiken mijn wortels 

ver de diepte in

Mijn aandacht zakt hier omlaag

waar de bron van zingeving

vol wijsheid

is gehuisvest

Ik voel mijn hart en lijf

en zak ermee deze diepte in

waar de golf opwelt

die ik observeer

Hier adem ik door

waar niets te gek

of te dol is

en observeer

Na de intensiteit

komt de stilte

en drijft de inhoud 

steeds verder omhoog

Wijsheid en zingeving

bereiken mijn brein

die de vuurtoren weer

veilig hebben aangezet

Veerkracht

Barbara (mei 2024)

Dancing galaxy; Barbara (olieverfschilderij uit 2017)

Tijdens de avond van de workshop beleefde ik een moment van intense helderheid over mijn veerkrachtigheid en wat mij helpt om te herstellen na heftige ervaringen. Daar is dit gedicht op gebseerd.

Het is mij daarbij ook helder geworden dat ik deze website en de bijbehorende instagramaccount ook heel graag wat meer over herstel en veerkracht wil laten gaan. Alle andere onderwerpen van Intens Inspireerbaar zijn voor mij ook thema's die ermee te maken hebben, maar omdat het aantal thema's (en de diagnoses) door de jaren heen maar bleef toenemen, was ik stilletjes op zoek naar een overkoepelend thema. Dan zou ik me namelijk vrijer voelen om over van alles te typen. Het voelt voor mij veel te beperkend om het enkel en alleen bij één onderwerp te houden, hoewel sommige overkoepelende onderwerpen daarentegen ook wel weer te breed voelen. Het is wel handig om op een website een duidelijk uitgangspunt te hebben, anders wordt het misschien wel weer te vaag...

'Herstel' is natuurlijk ook een thema waar we allemaal wel eens / meerdere malen in ons leven mee te maken hebben. Het is een 'actief thema', wat wil zeggen dat het gaat over een proces waar je iets aan kunt doen en waar je op verschillende manieren tegenaan kunt kijken. Hoe kun je bijvoorbeeld zo goed mogelijk herstellen? Welke soorten herstel heb je en op welke manieren kun je allemaal herstellen? Daar wil ik het op deze website wat meer over gaan hebben.

Ik heb in mijn leven nogal wat psychische uitdagingen gehad, waaronder depressies, het dealen met mijn hoge mate van gevoeligheid en actief brein. Ik heb ook wel diverse chronische en lichamelijke kwalen gehad waarvoor ik langere tijd zoekende ben geweest, maar niet een erge ziekte zoals kanker. Deze kwam pas vorig jaar ineens om de hoek kijken (hoewel ik me daarvan in eerste instantie niet echt ziek heb gevoeld). Mijn lichaam raakte pas toegetakeld na de operaties en behandelingen voor die ziekte en daar heb ik nu dus ook nog steeds mee te maken. Psychisch verging alles me in de behandeltijd eigenlijk wel goed.

Bij een kankerdiagnose hoef je de wereld eigenlijk maar weinig uit te leggen waarom je thuis zit, in tegenstelling tot psyschische struggelingen of aandoeningen, en dat voelde ergens ook wel weer veel makkelijker dan ik ooit eerder heb beleefd... Ik zal verder gaan met hoe het mij het afgelopen halve jaar is vergaan en eindigen met wat ik nu doe en van plan ben te doen.

Wat ik het afgelopen halve jaar na de behandelperiode deed

Ik heb veel te maken (gehad) met vermoeidheid, opvliegers, spier-, gewrichts- en zenuwpijnen, gevoelige darmen, een navelbreuk (waar ik gelukkig weinig klachten van heb, maar die wel een soort van in de weg zit en er niet uitziet), verminderd zicht in mijn rechteroog, multilevel psychische verwerkingen en allerlei vermoeiende regeldingen. Hoewel er ook processen vooruit gingen, hebben deze kwalen mij praktisch erg vertraagd.

Ook het afgelopen halve jaar is voor mij een hele rit geweest. Een rit van aftasten en 'gaan met die banaan' (als het leek goed te gaan en ik weer heel erg enthousiast werd) en dan weer terugtrekken als ik kennelijk weer over mijn grens was gegaan. Ik snapte er niet zoveel van, naast de wetenschap dat het er kennelijk gewoon bij hoort. Voor de duidelijkheid: ik rook en drink niet (en dit dit ook nooit), en mijn eetgewoonte was er ook een met veel gezond voedsel (wat ik ook heb laten onderzoeken), dus daar kan het niet zo mee te maken hebben. Mijn lijf is elk geval erg veranderd en daardoor moet ik mezelf weer opnieuw leren kennen. Ik kan echt regelmatig van te voren nog niet goed inschatten of ik aan bepaalde verwachtingen kan voldoen (en dat had ik eigenlijk altijd enigszins, maar nu is het erger...).

Verder ben ik vooral bezig geweest met mijn dochter, wennen aan het alleenstaand ouderschap, re-integreren op werk, gezondheidsafspraken en van alles goed geregeld krijgen.

Gelukkig heb ik aardig wat hulp en contacten. Ik heb een coach, maatschappelijk werkers die meedenken, een fysiotherapeut, lieve en zorgzame ouders die meestal wel in de buurt zijn, lieve behulpzame vrienden, contacten bij Lumen (herstelacademie en inloophuis), Stichting Scarabee en de NVA, nieuwe vrienden via een boekenclubje en via een soort van kunstenaarscollectief. Hoewel ik ook te maken heb met ASS, is contacten leggen voor mij niet zo'n ding. Ik heb echt een fijn netwerk, dat ik dankzij de afgelopen periode nog beter heb leren kennen en heb uitgebreid. Ik vraag anderen ook om hulp als ik zelf ergens echt niet uitkom.

Qua re-integreren op werk, heb ik 4 maanden lang erg mijn best gedaan. Ik was erg blij met mijn parttime baan als onderwijsassistent, maar kreeg helaas vlak voor de meivakantie te horen dat ik per augustus geen contractverlenging meer zou krijgen. Dit was een erge teleurstelling waarvoor ik nog steeds wat dingen moet regelen (waar ik eigenlijk mijn tijd niet aan wil besteden) en wat weer oude pijn omhoog heeft gehaald. Ik begrijp het wel dat er voor die beslissing is gekozen, omdat ik nog steeds weinig zekerheid kan bieden over mijn inzetbaarheid en er mensen zijn die meer uren kunnen en willen werken (de school moet ook efficient verder kunnen functioneren) en aan de andere kant geeft het mij wel meer ruimte voor mijn herstel, wat ik nodig heb.

Na het horen van het nieuws over het arbeidscontract, stortte ik even in en was ik er helemaal klaar mee. Stekker eruit en alles even laten bezinken, zodat ik uiteindelijk weer klaar kan zijn voor iets nieuws, waar wel toekomst in zit voor mij... Ik kon niet anders. De energie die ik nu nog over heb, is me dermate kostbaar, dat ik die in het allerbelangrijkste moet stoppen. Bovendien zou ik anders gewoon onvoldoende functioneren in mijn prive- of werksituatie.

De afgelopen maanden heb ik verder (gelukkig) weinig griepjes of ziekenhuisbezoeken gehad. In maart had ik nog een positieve mondelinge en manuele controle gehad bij de gynaecoloog en kort daarna nog een spontane, omdat ik ineens heel onzeker werd van 'zeurende' sensaties in de buurt van mijn rechterlies bij mijn schaambeen. Gelukkig kon ik toen snel terecht en werd er een echo gemaakt. Het scheen de psoasspier te zijn (wat mijn fysiotherapeut ook al dacht) die ik wat meer aandacht mag geven door te trainen, maar waarom die zo reageert, kon niemand precies zeggen. Mogelijk zit ik fysiek nog steeds te veel stil ofzo... of is het nog omdat er vooral aan de rechterkant steunweefsel is verwijderd... maar hij reageert ook als ik meer ga fietsen of bewegen. Ik probeer wel regelmatig te wandelen, elke week wat te fietsen en soms yoga te doen.

Wat ik nu doe en van plan ben te gaan doen

Ook ben ik van plan om een zwemkaart te kopen. Ik moet eerlijk zeggen, ik vind het nog best lastig om me aan een of andere sport toe te wijden. Mijn lijf doet gewoon te snel zeer. Van mezelf ben ik op zich vrij beweeglijk, maar ik heb gewoon niet zoveel zin in sport. Ik snap niet zo goed wat ik hiermee moet, want hoe zorg ik ervoor dat mijn lichaam sterker wordt als het alleen maar steeds weer opnieuw erg pijn gaat doen door lichaamsbeweging? Het lijkt wel een vicieuze cirkel... Ik ga in elk geval gewoon door met stukje bij beetje oefeningen doen zoals de fysiotherapeut me meegeeft en houd de hoop erin dat mijn lijf op den duur wel weer minder gaat zeuren.

Kort geleden ben ik gestart met creatieve workshops bij Stichting Scarabee in Leiden. Ik merk dat ik op deze manier mijn aandacht weer wat meer heb gekanaliseerd richting het verwerkingsproces. Scarabee is een stichting voor mensen die te maken hebben (gehad) met kanker (voor zichzelf en voor hun naasten). Er worden allerlei activiteiten georganiseerd en je kunt er met vrijwilligers praten die je een luisterend oor bieden en evt. met je meedenken en -voelen. Dat is erg fijn! Ik voel me gehoord en geholpen in mijn herstelproces. Met name m.b.t. tot mijn re-integratie en het omgaan met de eindiging van het arbeidscontract, was het een enorme hulp. 

Ook de andere creatieve workshop (via Stichting Neurodiversiteit), waarmee ik deze blog begon, heeft mij geholpen om in een betere flow te komen. Het creatieve proces bracht me bij mijn kern en ik heb weer leuke nieuwe mensen in mijn leven ontmoet.

Thuis ben ik nog steeds zo nu en dan bezig met klusjes om de woonplek te transformeren tot een paradijsje. Binnen en buiten. Het voelt al aardig compleet, maar tegelijkertijd is er altijd nog zat te doen. Het gaat niet zo snel, vanwege de fysieke kwalen. Mijn woonomgeving is altijd heel belangrijk voor me geweest. Een fijn thuis, een fijne geest. Ik ben erg gevoelig voor hoe mijn thuis eruit ziet en voelt, maar de afgelopen jaren was er eigenlijk niet zoveel aan gedaan. Ik voelde me er erg alleen in staan en mijn partner stelde vaak uit of had weinig tijd en ruimte. In mijn eentje kostte het me echter te veel energie en het stelde me teleur dat we niet samen in enthousiasme er verder aan konden werken. Natuurlijk weer een heel verhaal an sich, waar ik nu verder niet op in ga... Nu is mijn thuis in ieder geval een heerlijke plek! Alle hoeken van het huis worden met liefde verzorgd en gebruikt. Het is nu aardig georganiseerd allemaal en dat zorgt bij mij op mentaal niveau ook voor een hoop rust.

Wat ben ik verder nog van plan te doen? Er zijn nog zoveel wensen, dromen en visioenen... Van de zomer ga ik met mijn dochter in elk geval voor ca. 2 weken naar Duitsland, naar het tweede huis van mijn ouders in de Eifel. Het is daar altijd heel mooi en rustig, met veel natuur. Verder in de zomervakantie leuke en ontspannende dingen doen met mijn dochter. WAT precies, dat laat ik allemaal op me af komen...

Ergens na de zomervakantie, zou ik bij Lumen vrijwilligerswerk kunnen doen en verder opgeleid worden tot ervaringsdeskundige, waardoor ik gerichter kan leren om vanuit mijn eigen herstelproces ook anderen te kunnen helpen. Daarnaast zou ik als zzp'er weer zo nu en dan technieklessen kunnen gaan geven aan kinderen met de organisatie waarmee ik al sinds 2018 samenwerk (Techniika 10 Leiden). Dat heb ik altijd met veel plezier gedaan, maar had het een tijd lang op een lager pitje gezet (wegens mijn baan en een gebrek aan vervoer en energie). Tenslotte zijn er ook nog mijn creaties, waar ik graag mee verder wil en erg blij van word, zoals mijn lampen, schilderijen en teksten (deze website!).

Welke dingen helpen jou in je herstel?