Mijn ervaringsverhaal

Als jong kind werd ik omschreven met woorden als 'levendig, origineel, druk, slim, kunstzinnig en spontaan'. Daarentegen kon ik zo nu en dan diep in gedachten verzonken zijn en onbereikbaar lijken voor anderen. Naar mate ik opgroeide was dit steeds vaker zo en verkeerde ik veel in mijn eigen wereld. Ik was me er vroeger totaal niet van bewust dat ik onbereikbaar overkwam. Ik dacht juist dat ik heel open overkwam en ieder gemakkelijk mijn binnenkant kon zien. Dat gold ook voor andere waarneembare zaken buiten mijzelf om. Ik vond het raar als ik dingen in woorden moest toelichten en heb dat daarom pas later geleerd. Ik zou zeer op mijzelf gericht zijn geweest en in de omgang met anderen een korte spanningsboog hebben. Als ik daarentegen met mijn interesses bezig kon zijn, dan kon er weer sprake zijn van een langdurende hyperfocus.

Hierboven een foto van toen ik 8 jaar oud was, op vakantie in Frankrijk. Mijn moeder stuurde hem door, op verzoek of ze een foto van een kinderfoto van mij wilde maken. Ik had naar geen enkele specifieke foto gevraagd, maar toevallig is dit een foto van de dag dat we een roadtrip en wandeling maakten en ik kort daarvoor voor het eerst van autisme had gehoord op tv. Tijdens die trip moest ik daaraan denken. Ik bevond me in een stiltesituatie, helemaal diep onder de indruk van al het natuurlijk schoon dat ik daar op die plek voor het eerst mocht beleven. Hoewel ik meestal zelf een kwebbelkous was, vond ik daar alle kwebbelende toeristen om mij heen en het verkeer op sommige stukken veel te heftig. Ik werd me hier voor het eerst op een bepaalde manier bewust van en ik verbaasde me over het feit dat ikzelf zo stil was en geen zin had om te praten. Waarom zou dat autistische kind op tv niet hebben gesproken? Hoe zou het zijn om autistisch te zijn? Dat vroeg ik me toen af.

De basisschoolperiode

De basisschool was voor mij cognitief gezien een eitje, maar sociaal gezien vond ik het niet altijd gemakkelijk. Hoewel ik altijd wel een vriendje of vriendinnetje had, vond ik spelen in groepen lastig en matchten mijn interesses zelden die van anderen. Ik paste me veel aan. Op mijn basisschool voelde ik mij wel enigszins tegemoetgekomen in mijn teken- en knutselkwaliteiten, maar aan de andere kant voelde ik me er nooit echt verder in gestimuleerd. Ik tekende vanaf mijn kleutertijd in perspectief en maakte hele 'prentenboeken' van ruim 30 pagina's A4 vol potloodtaferelen met details. In mijn vorige blog hier staan een aantal van deze tekeningen, maar hieronder zijn nog een paar tekeningen te zien uit het "Wollenijnie-project" dat ik begon toen ik naar de laatste kleuterklas ging.

Mijn moeder vertelde me dat ze het moeilijk vond om voor me op te komen op mijn basisschool. Op het onderwerp (hoog)begaafdheid leek een soort van taboe te liggen (vandaag de dag vaak nog steeds). Mijn vader had altijd zoiets van 'Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg' (zoals zoveel Nederlanders...) en was degene die fulltime werkte. Mijn moeder was tot aan mijn 11e altijd thuis.

Ik ben niet-gelovig opgevoed, maar zat op een christelijke jenaplan-basisschool en denk er met gemengde gevoelens aan terug. Ik kreeg de ruimte voor mijn creativiteit, er werd veel aan drama gedaan en er werden leuke activiteiten georganiseerd. Ik was vrijwel altijd snel klaar met de lesstof en huiswerk had ik nooit. Omdat ik ook bijna altijd alles goed had, kreeg ik andere opties om te doen: meer lesstof of iets creatiefs doen. Ik koos vrijwel altijd voor het tweede, want de extra lesstof was over het algemeen niet zo inspirerend. Die extra ‘vrije ruimte’ voelde voor mij veilig. Ik ervaarde hierin ook autonomie en een beetje macht t.o.v. de leerkrachten. In deze ‘resttijd’ op school kon ik gewoon lekker ‘zijn’. Het nadeel hiervan was echter dat ik nog meer in mijn eigen wereld verzandde, want contact met anderen had ik in deze resttijd niet. Sterker nog, ik zat soms op de gang te werken zodat ik in mijn creatieve flow anderen niet zou afleiden.

Op mijn basisschool kende ik wel bijna iedereen. Het voelde als een soort van thuis en er waren elke maand superleuke creatieve ‘spelkringavonden’ met workshops en spelletjes (misschien dat ik daar wel een beetje mijn interesse voor het geven van technieklessen vandaan heb...). Hoewel ik me van tijd tot tijd op school echt verveelde, heb ik ook wel enigszins geleerd om mijn eigen tijd op te vullen met dingen die ik graag doe. Echter werd ik hier nooit echt verder in begeleid door een leerkracht of ib’er en daardoor leerde ik niet om een project ook echt af te ronden. Sterker nog, soms mondden de projecten uit in teleurstellingen en wilde ik er niks meer mee doen. Ik raakte het geloof erin kwijt. Extra schoolboekjes werden wel aangeboden (andere lesmateriaalopties waren er toen eigenlijk niet), maar die ervaarde ik als een bedreiging van mijn vrijheid en zoals ik al zei, vond ik ze verre van inspirerend.

Van lezen hield ik ook niet echt, omdat ik onrustig werd van teksten lezen. Dat had met mijn ogen te maken, maar ook met mijn prikkelbaarheid tot inspiratie. Mijn geest raakte gauw geprikkeld door wat ik las; het zette me aan het denken, ik zoefde een andere wereld in en/of ik begon een eigen verhaal te schrijven. Ook door geluidjes uit mijn omgeving of pijntjes in mijn lichaam (ik had vaak hoofdpijn en schouderpijn) kon ik me niet goed concentreren op een lange tekst. Terwijl de leerkracht voorlas, moest ik iets tekenen, want anders kon ik het verhaal niet volgen.

Een boek zelf uitlezen was voor mij in elk geval een hele happening... (Technisch lezen en voorlezen gingen trouwens altijd prima, maar inhoudelijk lang lezen was gewoon niet mijn ding). De leerkrachten vonden wel per se dat ik echt meer boeken moest lezen, want dan zou ik ook nog eens echt goed worden in ‘begrijpend lezen'. Helaas ging ik het boeken lezen daardoor alleen maar stommer vinden. Het voelde niet meer als iets van mezelf. Later heb ik wel op ‘mijn eigen moment’ zelf het boeken lezen opgepakt en in mijn 20’s lukte het me eindelijk echt om sneller een boek door te lezen in verschillende talen en nu kan ik zelfs speedreaden wanneer ik een goede concentratie heb.

Tekeningen van mijn projecten, die ik ook op school mocht doen, staan in mijn vorige blog hier.

Een tekening van toen ik 9 jaar oud was, van mijn toenmalige droomhuis:

En de achterkant:

Tijdens de lessen zat ik meestal ook in mijn eigen wereldje. Ik lette niet op de instructie (behalve de samenvatting ervan) en leerde veel autodidactisch, op mijn eigen moment en tempo. Ik kreeg van de leerkrachten vaak te horen dat ik niet luisterde of oplette, maar ik behaalde wel hele hoge resultaten. Toch heb ik me ook veel aangepast en laten zien wat ik kan, omdat ik geen gedoe wilde en graag gezien of erkend wilde worden. Tegelijkertijd voelde dat echter ook fout en belandde ik hiermee telkens weer in eenzelfde spiraal… en nu kan ik zien dat die zich in mijn leven helaas ontzettend vaak heeft herhaald.

Een patroon dat ik door mijn leven heen herken, is: die 'resttijd' willen hebben in mijn studie, werk of privéleven. Die resttijd is voor mij echt heilig. Het functioneert als een soort van buffer in tijd en ruimte. Daarin kan ik gewoon 'zijn' en mezelf altijd volop authentiek, creatief en vrij verder ontwikkelen. Als ik nu in het dagelijks leven niet het gevoel heb genoeg ruimte en tijd te hebben, dan vind ik dat heel lastig en kan ik erg gefrustreerd en gestresst raken.

Van mijn ouders heb ik ook altijd veel tijd en ruimte voor mezelf gekregen tijdens mijn kinderjaren en jeugd. Ik had altijd een ruime eigen kamer en ze lieten mij mijn gang gaan. Ik werd praktisch goed verzorgd en kon veel in mijn rustige zolderkamer vertoeven.

De puberteit

Vanaf de bovenbouw van de basisschool en overgang naar de middelbare school ging het steeds slechter met mij. Bij mij thuis was ook niet alles meer in balans bij andere familieleden. Er werd zware medicatie geslikt en dat was voor mij een voorbeeld van hoe ik het absoluut niet wilde. Ik zag letterlijk hoe mensen daardoor nog minder zichzelf werden. Ik begon er toen bewust in te geloven dat er hoe dan ook altijd andere oplossingen moesten zijn dan medicatie. Ik begon er vastberaden in te worden dat ik zelf nooit aan symptoombestrijding zou doen, maar wel aan symptoompreventie. Ik was ook vastberaden geworden om altijd dichtbij mezelf te blijven en zo kwam de rebel in mijn puberteit omhoog. Helaas vond ik het niet altijd gemakkelijk om dichtbij mezelf te blijven, omdat ik al veel worstelde met zaken op school en sociaal gebied, en alle prikkels die ik opving. Ik voelde me steeds weer in die spiralen vastzitten.

De puberteit vond ik steeds lastiger worden naarmate deze vorderde. Ik snapte niks van het puberale gedrag van anderen en heb de start op de middelbare school sociaal gezien als heel bedreigend ervaren. In de eerste twee jaren werd ik ook gepest. Ik was erg onzeker en wilde niet op school zijn. Het liefste wilde ik zelfs helemaal niet gezien worden door 'al dat puberale volk'. Ik heb periodes lang hele pauzes op de wc gezeten. Tegelijkertijd had ik graag gewild dat iemand mij wel echt zag. Ik haalde altijd de hoogste cijfers, maar er werd niks mee gedaan. Ik snapte daar helemaal niks van, maar ik kwam ook niet voor mezelf op. Bij de docenten niet en bij mijn klasgenoten niet. Ik wist niet hoe dat moest. Ik dacht het wel even te leren door anderen te imiteren, maar daarmee werd de situatie alleen maar erger... Het was eigenlijk vergelijkbaar met wat ik op de basisschool al had meegemaakt. Ik zat op school tijdens de lessen ook weer hele andere dingen te doen. Dat mocht ook hier weer meestal wel van de leerkrachten (lekker makkelijk voor hun...). Verder kreeg mijn ongelukkige situatie geen aandacht en er werd mij geen extra uitdaging of begeleiding aangeboden. Misschien juist omdat ik me ogenschijnlijk wel vermaakte, het niet goed kon verwoorden of verder nog zo onzeker of onrijp overkwam? Ik vraag het me nog steeds af.

Na de eerste twee middelbare schooljaren kwam er een verlossing: mijn ouders wilden verhuizen naar een andere woonplaats (mijn vader was daar een eigen zaak gestart). Ik wilde van die vreselijke middelbare school af en dit was een geweldig excuus. Dan kreeg ik zonder veel te hoeven uitleggen aan anderen, een nieuwe kans op een andere school, dus ik vond dat helemaal prima en gaf me over aan deze verandering. Ik leefde er zelfs mijn tweede middelbare schooljaar helemaal geleidelijk aan naartoe. Alles deed zoveel pijn dat ik ook van alles wat me lief was in het dagelijkse leven op die plek pardoes afscheid wilde nemen. Ik had zelfs een hartensvriendin die naar een andere middelbare school was gegaan na onze basisschool, niet van mijn verhuizing verteld, omdat ik lang niets meer van haar had gehoord en me dat persoonlijk had aangetrokken (hoewel dat niets met mij te maken had gehad). Later heb ik daar erg spijt van gehad.

In de nieuwe woonplaats kwam ik sociaal gezien wel beter mee en ik begon daar aan 3 vwo. Op school ging het nog steeds makkelijk, maar ik focuste mij op sociale ontwikkeling en wilde geen extra schooluitdaging o.i.d. meer. Ik kreeg vriendinnen en leefde uiteindelijk aardig ‘sociaal aangepast’. Ik leerde vooral de 'mainstream dingen' van die leeftijd kennen en ging er in op, zoals mode en beauty, maar een jaar later was ik dat al helemaal beu. Ik vond het intussen verschrikkelijk dat mensen zoveel tijd aan hun uiterlijk en sociale aangepastheid besteedden. Het was oersaai, oppervlakkig en onauthentiek. Ik voelde dat ik mijn tijd en energie in nuttigere dingen wilde steken en daardoor ging ik toch wat meer op zoek naar andere stijlen van muziek, kleding, interesses, levensvisie, lifestyle etc. Toen ging ik wat meer het pad van de zg. 'alto's' op en liep daarin weer door allerlei stadia heen van ambient spacer tot metalhead en expressieve punk. Hoewel sommige vrienden om mij heen graag zopen en drugs gebruikten, vond ik dat zelf ook totaal niet boeiend. Ik wilde niet afhankelijk worden van dat soort rommel. Tussen de alto’s voelde ik mij op dat gebied vervolgens ook weer niet helemaal thuis. Uitgaan naar (kleine) concerten en culturerele cafés vond ik leuk, maar ook lastig, want ik wilde diepgaande conversaties en dat lukte bijna nooit op een plek met harde muziek. Door het geluid kon ik niet focussen op wat iemand zei en schreeuwend converseren kostte me veel energie. De prikkels waren enerzijds te veel, maar anderzijds had ik als puber ook wel een 'sensation-seeking-side'.

Tegen mijn 17e kwam ik in een diepe crisis terecht. Ik had sinds mijn 7e al chronisch last van migraine, dat echt steeds vaker voorkwam, met lichtflitsen en trilvelden in mijn blikveld. Op mijn 17e had ik het wel 2-3 keer per week. Mijn energie raakte op, ik werd depressief en het geloof in mezelf was tot een dieptepunt gezakt. Alles leek uit elkaar te vallen. Ik zat in de bovenbouw van het vwo en ik wilde niet meer. Ik voelde me niet begrepen en kon me steeds slechter concentreren. Alles leek boven mijn pet uit te groeien, hoewel mijn schoolresultaten nog steeds niet dramatisch waren, zag ik het wel voor me dat dat ging gebeuren als het allemaal zo doorging, en dat gaf mij een onwijze angst. De meeste docenten leken mij ook niet te willen horen. Als ik bijvoorbeeld in mijn eigen woorden aan de docent natuurkunde probeerde vertellen hoe ik de lesstof interpreteerde (ik theoretiseerde heel graag) en daarbij juist ook vroeg of ik zo op het goede spoor zat, dan kreeg ik te horen ‘dat ik mijn eigen natuurkunde verzon en gewoon goed moest opletten en goede cijfers moest halen’. In mijn beleving lette ik juist goed op en was ik geinteresseerd en stelde daarom juist die vragen... Ik wilde alleen maar weten of ik het goed deed en of hoe de dingen in de natuurkunde heetten die over mijn theorieën gingen (op internet was toen nog niet makkelijk alles te vinden en DIY/educatieve Youtube-filmpjes waren er toen nog helemaal niet). Ik vond het gewoon heel leuk om te theoretiseren, maar het voelde alsof dat werd afgekeurd. Door deze ervaring kreeg ik het gevoel dat ik iets fout deed of qua vakkenkeuze fout zat. Het veroorzaakte alleen maar meer verwarring waardoor ik steeds onzekerder werd. In plaats van dat het me aanzette om op te komen voor mijzelf en iets met mijn waarheid te doen, trok ik me terug.

Ik ging denken dat die bètavakken niks meer voor mij waren en ben ze daarna gevoelsmatig gaan verbannen (bedriegerssyndroom…). Ik wilde echt graag stoppen met school en het liefst ook ver weg van huis, ergens op mezelf wonen en weer opnieuw beginnen. Ik voelde me totaal nergens meer in begrepen. Ik had in gedachten dat ik nog wel naar het grafisch lyceum in Rotterdam wilde, want ik tekende graag (dat had toen evt. gekund als je op 5 vwo-niveau zat), maar mijn ouders vonden dat geen goed idee en stimuleerden mij, samen met de docenten, om het vwo op deze school af te maken. Uiteindelijk heb ik bijna een heel schooljaar 'thuisgezeten', maar vond tenslotte de kracht om daarna door te gaan tot en met het eindexamen.

Aan het begin van mijn ‘5 vwo-pauze’ kwam een kennis van de familie langs die mij wel wilde behandelen met cranio-sacraaltherapie. Ik kende het niet, maar dacht: baat het niet, dan schaadt het niet. Tot mijn verbazing hielp het enorm en na 2 behandelingen was er een wonder gebeurd: ik was van mijn ‘eeuwige’ chronische migraine af en had meer energie. Het was echt verdwenen en kwam niet meer terug (ik heb sindsdien nog wel eens hoofdpijn in mijn leven gehad, maar niet meer zoals toen). Ik vroeg die kennis om allerlei boeken, want ik wilde wel meer over die psycho-somatiek, (germaanse) gezondheidsleer, spiritualiteit e.d. weten. Ik wilde weten waarom dit werkte en las o.a. het boek ‘De spiritualiteit van het lichaam’ van Alexander Lowen’. Toen ben ik me in dit tussenjaar o.a. daarin gaan verdiepen. Er was een intense opening ontstaan met een boeiende nieuwe interesse. Ik kwam tot rust en bloeide weer wat op. In de tussentijd had ik ook nieuwe vrienden gemaakt met mensen uit de stad (niet mijn toenmalige woonplaats, maar wel in de buurt) die minimaal 8 jaar ouder waren. Daar ging mijn sociale leven ineens ook van opbloeien. Ik had eindelijk mensen gevonden met wie ik echt leuk kon levelen en ik reisde samen met ze naar events door het land.

Van dit alles werd ik uiteindelijk wel gelukkiger, maar er ontstond ook weer een enorme kloof tussen mij en de rest van het nest waar ik uitkwam. Ik zag de wereld ineens veel groter en een hele hoop dingen vielen voor mij op z’n plek. Ik werd me bewuster van mijn holistische kijk op alles, maar ook van dat de meesten om mij heen niet holistisch naar de wereld keken en dat was weer een nieuw ding wat ik wel moeilijk vond. Ik wilde ook graag vegetarisch eten en de rest van de familie vond dat maar grote onzin. Lang verhaal kort: alles wat ik steeds probeerde en ging doen was raar en zweverig. Ik merkte dat zij zich soms een beetje voor mijn ontwikkelingen gingen openen, maar als ik even later weer in een dip terechtkwam, dan was het allemaal weer onzin geweest en had ik voor hun als het ware 'bewezen dat ik niet op het goede spoor zat'. Daar heb ik me altijd (veel te) veel van aangetrokken. Ik had al heel lang een patroon ontwikkeld dat ik mezelf voor anderen wilde bewijzen. Vandaag de dag ben ik dat nog steeds aan het onderzoeken.

Ik ben na deze 'sabbatical' dus verder mijn middelbare school gaan afronden en moest nog 2 jaar. Ik had op school nog maar 1 echte vriendin in de klas en verder wat losse kameraden, maar voor de rest was mijn sociale leven in Leiden. Ik was ook eigenlijk het liefst zoveel mogelijk daar, want daar voelde ik mij meer mezelf. Het ging weer een tijdje beter en ik leerde wat op het gebied van doorzetten (intens geïnspireerd door de Japanse staminacultuur), plannen en andere executieve functies. Voor de laatste loodjes moest ik wel even serieus wat meer gaan leren. Ik heb mezelf alleen nooit door al die vakken heengewerkt op de manier zoals ik het had willen doen en dat kwam door de gevoelsmatige verbanning en onzekerheid, maar ook door de tijdsdruk (ik had voor mijn gevoel geen ‘resttijd’ meer). Deze periode voelde altijd als een soort van vergane glorie en teleurstelling. Het ging puur en alleen nog maar heel mechanisch om het behalen van mijn vwo-diploma en daarvoor had ik vooral stamina, wilskracht en discipline nodig. Ik voelde me niet gezien en vond een hoop dingen onwijs stom. In het laatste halve jaar van mijn middelbare school kwam ik helaas opnieuw in een crisis terecht. Alles leek weer in duigen te vallen. Nu had ik eindelijk bijna mijn diploma, maar ik wist niet meer wat ik als volgende stap wilde gaan doen. Ik wilde in elk geval wel meteen verder studeren en graag als student op mezelf wonen. Ik had aanvankelijk vooral interesses gehad voor: bouwkunde, astronomie, milieukunde, psychologie, grafische vormgeving, cultuur en talen, de kunstacademie en verhalen schrijven… Maar de exacte vakken had ik verbannen en die vielen toen al gauw af. Uiteindelijk koos ik voor het exotische avontuur en de verdere zoektocht naar mezelf en het leven en dat vond ik in het bestuderen van de Japanse taal en cultuur in Leiden.

De studietijd

Ik heb vervolgens een jaar in Leiden aan de universiteit gestudeerd, waarvan ik de tweede helft van het jaar in een hele leuke, gezellige kamer in Leiden kon wonen. Dat was echt heerlijk en voor het eerst op mezelf. Ik deed ook dingen die ik erg fijn vond, zoals tai chi, en ik had een redelijk leuk en sociaal leven. Helaas vond ik de studie ook weer niet helemaal prettig, want ik leerde meer over de taal dan dat ik hem leerde te gebruiken en ik had totaal geen interesse in zoveel academisch leeswerk als we toen kregen... Ik was, zoals ik al zei, niet zo'n lezer, maar als ik me ergens doorheen werkte, dan wilde ik het wel grondig aanpakken en dan behaalde ik ook supergoede resultaten, waarin ik mijn werkelijke gedachten naar buiten toe weerspiegeld zag. Al met al kostte dat gelees en perfectionisme me wel veel te veel tijd en energie en daar had ik ook geen zin in. Op 1 leesvak na, had ik alles voor de propedeuse gehaald en kwam er toen achter dat ik ook in Maastricht Japanse taal en cultuur, gecombineerd met een groot deel van de opleiding Communicatie kon gaan doen. De opleiding was praktischer van aard, veelzijdiger, er liepen elk jaar een aantal gezellige Japanse studenten rond waar je ook les van kreeg en je kon er veel sneller mee in Japan studeren (wat ik vooral wilde)... Dus dat was ineens een veel aantrekkelijkere vervolgstap. Ik schreef in me in bij die opleiding en verhuisde naar Maastricht.

Dus ik weer een hele switch… Het ging hier om de hbo-opleiding ‘Oriëntaalse Talen en Communicatie’. Na een jaar in Maastricht mocht ik al in Japan studeren en dat deed ik voor 2 semesters. In Japan behaalde ik een beurs van die universiteit voor het tweede semester, omdat ik topprestaties leverde, maar ook in Japan was ik verder een beetje aan het ronddwalen om de sfeer op te snuiven en ervoor aan het zorgen dat ik niet overprikkeld traakte (wat daar wel opvallend vaak gebeurde). Door energiegebrek lukte het mij voor mijn gevoel maar niet om overal echt ‘in te springen’ of ‘alles eruit te halen’ (maar het was wel een boeiende en mooie tijd).

Ik heb mijn studietijd als mooi ervaren, maar ik heb vooral veel ‘sfeer opgesnoven’ (ge-JUST BE’ed) en genoten van Maastricht, waar ik in tegenstelling tot veel andere ‘externe mensen’, wel goed contact had met locale mensen (die meestal minstens 15 jaar ouder waren). Een 'klassiek studentenleven' met verenigingen en bierfeestjes was er voor mij niet bij (te overprikkelend en oninteressant).

Even terug naar mijn Japan-jaar: Halverwege dat jaar ben ik mij opnieuw weer veel in spiritualiteit gaan verdiepen. Door bepaalde ervaringen barstte er weer wat kanalen open en veranderde mijn realiteitsbeleving. Mijn creativiteit en tekenhobby kwamen weer tot bloei en toen ik terugkwam uit Japan (en opnieuw in Maastricht ging wonen), wilde ik eigenlijk vooral alleen maar met kunstzinnigheid en yoga bezig zijn... Met Japans was ik al bijna klaar (liep ik voor), maar toen moest ik alleen nog die communicatievakken van de opleiding afronden (waar ik weinig motivatie voor voelde) en ben toen in de tussentijd een 1-jarige yogaopleiding erbij gaan doen en werkte 1 dag in de week in een esoterische boekwinkel. Mijn eindstage was uiteindelijk weer in Amsterdam, waarvoor ik mijn leven in Maastricht heb opgeven. Achteraf gezien was dat een beetje te snel gegaan. Amsterdam vond ik wel een interessante stad, maar het was me te overprikkelend en ik had er niet echt mijn eigen plek. Desondanks is het mij daar gelukt om mijn studie en de yogaopleiding af te ronden.

Na de studietijd, op zoek naar mijn plek...

Toen brak er weer een nieuwe periode van ‘enge leegte’ aan. Ik was in 2009 afgestudeerd kort nadat de economische crisis van 2008 was uitgebarsten (ik was toen bijna 24). Ik vond het moeilijk om daarna een passende baan te vinden en opnieuw naar een andere plek te moeten verhuizen. Er waren weing banen in mijn sector (ruim 20.000 werkzoekenden op het gebied van communicatie te veel) en doorstuderen voor een master zat toen niet in mijn gedachten, want ik wilde geld verdienen en mezelf zelfstandig kunnen onderhouden. Het werd weer een lastig jaar, maar uiteindelijk had ik naar veel experimenten en solliciteren wat ‘plan B-banen’ (zoals ik ze noemde) op o.a. secretarieel en administratief gebied kunnen bekleden. Uiteindelijk lukte het me om een etage voor mezelf in Leiden te vinden en een zelfstandig leven te leiden, maar ik voelde me altijd overladen. Na een bepaalde periode ging altijd weer die tijdbom ontploffen en zat ik er weer doorheen.

Diep van binnen voelde ik mij erg verdrietig en wanhopig, omdat ik steeds maar niet meer mijn passies en talenten wist te verbinden met betaald werk in de praktijk. Mijn leven leek zich steeds verder van mijn ‘hartstocht’ af te ontwikkelen, omdat er bij een sollicitatie alleen maar naar je werkervaring werd gekeken en die lag inmiddels op een gebied waar ik niet in verder wilde. Naast mijn banen en in tijden van werkloosheid heb ik me wel altijd verder ontwikkeld. Ik heb bijvoorbeeld nog het basisjaar van een tekentaalopleiding gedaan, jarenlang veel olieverfschilderijen gemaakt en mezelf grafische vormgeving aangeleerd. Leuke dingen allemaal, maar ik wist niet goed waarmee ik nou moest doorgaan en wat ik beter kon laten. Ik zag door de bomen het bos niet meer.

Via vrijwilligerswerk ben ik toen geleidelijk aan een nieuwe route gaan bewandelen die wel steeds meer ‘in line’ was met mijn hartstocht. Eerst een beetje in de kunst- en cultuurwereld en vervolgens in het basisonderwijs. Dit was in 2014. Van een op andere dag stond ik ineens in een middenbouwklas kinderen techniekles te geven en dat was leuk en ging erg goed voor iemand met weinig ervaring. Al gauw ging ik dit als ZZP’er doen, maar ook dat voelde zwaar en ik verlangde naar een stabiele baan in het onderwijs. Een baan in het onderwijs was echter moeilijk zonder gerelateerd diploma, maar ik kon naast de technieklessen een tijdje als begeleider, studiecoach en bijlesdocent bij een huiswerkbegeleidingsorganisatie vlakbij mijn huis werken. Daar vonden weer allerlei transformerende kronkels plaats. Ik haalde het stof van mijn middelbare schoolkennis af, herontdekte mijn kwaliteiten en kreeg weer wat meer vertrouwen in mezelf. ‘Natuurlijk’ werd ik gevraagd om een leerlinge van 5 vwo natuurkundebijles te geven en ik dacht ‘Oh nee toch? Niet dat vak… dat is lang geleden… Moet ik dat wel doen?’, maar ik heb het gewoon gedaan en heb daardoor een stuk van mijn ‘schooltrauma’ kunnen helen. Het ging zelfs eigenlijk best wel goed, ik genoot van de lesstof en de leerlinge ging vooruit en behaalde eindelijk een hele mooie voldoende op haar overgangsrapport. Ik voelde mij ook door mijn bazin gezien; zij had zelfs meer vertrouwen in mij dan ikzelf. Alleen erg jammer dat het salaris een studentenloon was en ik intussen al een stuk verder in mijn leven was…

Dit was ook de periode dat ik intussen al (eindelijk) een tijdje een fijne liefdesrelatie had en in verwachting raakte van mijn dochter. Dus er kwam nog een grote transformatie aan. Na de geboorte van mijn dochter (2017) heb ik wel nog een tijdje in de huiswerkbegeleiding gewerkt en ik gaf tekenlessen en technieklessen op een scholen in de buurt, maar besloot daar deels mee te stoppen toen ik in 2018 de pabo ging doen.

Intussen zaten we als jong gezinnetje in een rare situatie, want ik kon nog een studie gaan doen, maar mijn man werd ziek (ik ga hier nu verder niet op in). Geluk bij een ongeluk kon hij daardoor wel thuisblijven bij onze dochter terwijl ik op stage was of werkte, maar dat maakte het leven ook niet op alle fronten makkelijker. Ons inkomen was zeer laag en we moesten ons focussen op onze praktische basis, innerlijke ontwikkeling en heling. We leefden echt van dag tot dag, maar op de een of andere manier hebben we wel altijd door veel vertrouwen te hebben en in liefde te blijven alles gehad wat we nodig hadden.

In het schooljaar 2020-2021 had ik een betaalde werkstagebaan als leerkracht in een groep 7/8 hoogbegaafdenklas in Leiden. Super leuk, maar door privéomstandigheden en mijn hooggevoeligheid ging ik me 'te vol' en moe voelen. Om de balans in mijn klas en in mijn gezin te bewaken, heb ik toen op eigen initiatief besloten te stoppen. Daarbij kwam dat ik door zowel mijn studiecoach als collega werd gesignaleerd op ASS en hoogbegaafdheid. Afgelopen zomer heeft mijn man gelukkig een goede baan kunnen krijgen en is er weer een groeiende stabiliteit ontstaan. Alleen kan ik door zijn werktijden op dit moment nog steeds geen stagelopen of op een school werken, zolang we geen oppas hebben gevonden om onze dochter naar school te brengen... (een nieuwe uitdaging) Om deze hoofdreden heb ik voorlopig pauze genomen van de pabo en ben ik mij meer gaan bezighouden met een nieuw basisschooltje in de buurt, lampen maken en ondernemen, zelfstudie, huishouden en deze blog. Ik heb nog drie eindassessments van de pabo te gaan en als het juiste moment zich aandient, zal ik verder gaan.

Vanaf deze tijdsperiode (lente 2022) begint ook het herstelverhaal dat ik wil gaan schrijven. Hoewel ik gedurende mijn leven al in meerdere of mindere mates herstelprocessen heb meegemaakt, start ik toch vanaf nu. In het herstelverhaal of in de blogs die ik ga schrijven, zal ik zo nu en dan wel naar eerdere herstelervaringen en verworven inzichten verwijzen.

Snelschilderij (olieverf op canvas 40x30 cm) 'De treehugger', 2014: